W medycynie chińskiej ziołolecznictwo ma bardzo daleką tradycję
Shén Nóng Běn Cǎo Jīng 神农本草经
(Materia medica Shen Nong)
Napisane w okresie dynastii Han (206 p.n.e. – 220 n.e.), to obszerne kompendium farmakologii zawiera 365 substancji leczniczych (w tym 252 roślinnych, 67 zwierzęcych, 46 mineralnych), podzielonych na trzy duże grupy według poziomu toksyczności i przydatności terapeutycznych. Księga ta posłużyła jako podstawa do rozwoju chińskiej farmakologii i od 2000 lat jest dla lekarzy medycyny chińskiej niezbędnym punktem odniesienia.
Sūn Sī Miǎo 孙思邈 (581 - 682)
Był najsławniejszym lekarzem czasów panowania dynastii Tang (618-907). Wyróżniał się w ginekologii i pediatrii. Zawdzięczamy mu w szczególności dwa kolosalne dzieła o wielkim bogactwie klinicznym i praktycznym:
Qiān Jīn Yào Fāng (Główne recepty za tysiąc uncji złota)
Qiān Jīn Yì Fāng (Dodatkowe recepty Qian Jin [Yao Fang]).
Te dwie książki można uznać za pierwszą encyklopedię medyczną w historii Chin.
Sun Si Miao, był uczonym humanistą i obrońcą etyki lekarskiej. Nazywano go „Królem Leków” (yào wáng 药王). Wywarł wpływ na wiele pokoleń lekarzy w Chinach i Japonii, a jego praca jest nadal istotnym punktem odniesienia.
